Koca bir sezonu bugün için bekleyen Fenerbahçe taraftarı sonunda muradına erdi. 2018 yılında üst üste 3 ncü defa finale kalan Obradovic ve oyuncuları taraftarlarını gururlandırmayı yine başardı.
Belgrad adeta sarı laciverte boyanmış, eski dostlar yüzlerini göstermiş, NBA dahil tüm dünya gözlerini dün geceye dikmişken Fenerbahçe görkemli bir savunma yaparak Avrupa’nın kralı benim diyordu adeta.
Maç güzel başladı, Fenerbahçe sazı ele almış tecrübesiz Zalgiris’e “buralarda yenisin” diyor, maçın başında öne geçip sonuna kadar bu üstünlüğünü hiç bırakmadan finale yürürken sahne hiç beklenmeyen minik bir adamın oluyordu. Bobby Dixon ben bugün için yaşıyorum diyerek takımını da ateşlerken, Gigi Datome hücumda ki sanatçı ruhunu savunmada hırçın bir dalga gibi rakibini dövmek için kullanıyordu. Brad Wanamaker iyi başladığı maçta sonraları oyun kurmakta zorlansa da kalitesini sahaya yansıtmayı başarırken, Jan Vesely Hava Yolları radara yakalanmadan uçmaya devam ediyordu. Ahmet sahaya savunma direnci ve alın terini sonuna kadar akıtmaya yemin etmiş şekilde sahada varlığını hissettiriyor, Kalinic bir gladyatör gibi potasını savunuyor, Nicolo Melli baskatbolda zekanın gerekliliğinden dem vuruyor Kostas ise her sırası geldiğinde sahnede başrolü alıyordu. Sessiz Guduric bir rüyada gibi oynuyor ama uyanması gerektiğini biliyordu. Jason Thompson tüm pis işleri iyi niyeti ile yapmaya devam ederken James Nunnally kendini sahaya atmayı bir türlü başaramıyordu. Kenarda ise bir komutan edası ile takımı yöneten Basketbolun yetiştirdiği en büyük dehalardan biri olan Obradovic takımın geldiği yerden son derece memnundu. Hikayesi çok olmayan ama sahada akıtılan teri çok fazla olan bir basketbol gecesinde Fenerbahçe ne kadar iyi savunma yapabildiğini herkese bir kez daha gösterip maçtan 76-67 lik skorlara ayrılıp adını finale yazdırdı bir kez daha.
Maçtan istatistiklere fazla girmeye gerek yok zira istatistik kağıdı sahayı göstermeye yeterli değil. Rakibinden 15 az riabund alıp bir maçı kazanmanın izahı sadece saha içindeki mücadele de yatıyor. Rakibine 20 top kaybı yaptırmak bir istatistik olarak gözükse de bu, rakibi bunaltan savunma olduğunun altına son imzayı çakıyor.
Sıra finale geldi. Karşımızda bir kez daha Real Madrid olacak. En çok atan en az yiyene karşı oynayacak. Bireysel kabiliyetler olarak Real Madrid, Fenerbahçe’ye göre çok daha üstün kaüıt üzerinde ama sahada ki mücadele herşeyin anahtarı. Her iki taraf da yorgun argın çıkacaklar maça, Fenerbahçe tarafında ilk gün neredeyse hiç sahne almayan James Nunnaly ve Marco Guduric gibi oyuncular bu finale oynamaya aç gelecekler. Karşı tarafın keskin şutörleri kılıçlarını bileylemiş yarın akşamı bekliyorlar. Basketbolun her türlü pis işini çok iyi bilen Reyes ve Rudy bir kez daha karşımızda, bu sefer onlara karşılık verecek bir Pero Antic yok elimizde ve bu noktada en dikkatli olması gereken kişi Jan Vesely. Dün akşam sakinliğini gayet iyi korumayı başardı ve umuyorum finalde de aynısı olacak. Doncic, Llull ikilisi acaip formda, çocuk NBA’de 1 numaralı Draft olmak için dehşet bir özgüvenle oynarken, yaşlı Llull tüm sezon oynamamanın acısını çıkartmaya çalışıyor. Dev Tavares ile kapışmaya hazır gözüken Ahmet’e bu defa Thompson’da yardımcı olmalı. Tüm takım bir savunma sınavını daha verecek ve bu sefer en önemli maçta verecek. Rakibin amansız 3 sayılıklarına aynı şekilde karşılık vermeye çalışmadan oyunumuzu oynamalı, savunmadan aldığımız güçle hücum etmeliyiz. Real Madrid şu anda en formda takım fakat Fenerbahçe en “takım” takım.
Bizler ise arkamıza yaslanıp bu güzel gecenin keyfini çıkartmaya devam etmeliyiz. Maçın neticesi ne olursa olsun burada bulunmak büyük bir prestij ve Fenerbahçe ard arda 3 ncü defa bunu yaparak artık Avrupa’nın elit takımları arasına girdi.
Sonuç ne olursa olsun ben Obradovic ve tüm oyuncuların önünde saygı ile eğiliyor ve bana bu duyguları yaşattıkları için her birine teker teker teşekkür ediyorum. Ve umuyorum ki bir sonraki yazım “Nasıl Şampiyon Olduk” başlığını taşır.
Sevgiler,
